De informatie in ons langetermijngeheugen wordt opgeslagen in schema’s: samenhangende brokken informatie. Door (complexe) leerstof in bij elkaar horende behapbare onderdelen, oftewel chunks, op te delen, sluit je dus aan bij de manier waarop ons brein informatie opslaat. Studenten worden zo minder cognitief belast en kunnen informatie daardoor beter verwerken en opslaan. Het is belangrijk om de chunks in logische volgorde aan te bieden en ervoor te zorgen dat de nieuwe chunk wordt geïntegreerd met oude informatie. Zo worden de chunks regelmatig herhaald en geassocieerd met het grotere schema. Verder kunnen studenten geholpen worden met het zien van de samenhang tussen de verschillende chunks. Een (deels ingevulde) concept- of mindmap kan bijvoorbeeld helpen om de samenhang te visualiseren. Stel dat studenten iets moeten leren over cellen. Je kunt studenten dan eerst iets leren over de globale werking van cellen. In de volgende les kun je aan het begin de informatie over cellen kort samenvoegen (chunken). Daarna kun je inzoomen op celkernen en zorgen dat beide onderdelen worden samengevoegd in hetzelfde schema. In de volgende lessen hanteer je hetzelfde principe voor dna, rna en eiwitten. Zo vormt zich langzaam een complex schema van informatie die veel beter beklijft dan wanneer materie (onsamenhangend) in losstaande onderdelen wordt aangeboden.
Guida, A., Gobet, F., Tardieu, H., & Nicolas, S. (2012). How chunks, long-term working memory and templates offer a cognitive explanation for neuroimaging data on expertise acquisition: A two-stage framework. Brain and Cognition, 79(3), 221–244.
Rey, G.D., Beege, M., Nebel, S., Wirzberger, M., Schmitt, T.H., & Schneider, S. (2019). A Meta-analysis of the Segmenting Effect. Educational Psychology Review, 31, 389–419.
Levasseur, D. G., & Kanan Sawyer, J. (2006). Pedagogy Meets PowerPoint: A Research Review of the Effects of Computer-Generated Slides in the Classroom. Review of Communication, 6(1–2), 101–123.
Bied leerstof aan in behapbare onderdelen