Studenten die enthousiast meedoen lijken effectief te leren, maar actief gedrag betekent niet automatisch diepgaand begrip. Als docent is het verleidelijk om te denken dat studenten die veel praten, lachen en actief reageren automatisch beter leren. Hoewel actieve betrokkenheid belangrijk is, zegt het op zichzelf niets over de mate waarin leerlingen daadwerkelijk iets begrijpen of verwerken. Dit noemen we de ‘Engagement Illusion’: zichtbare activiteit verwarren met cognitieve betrokkenheid. Echt leren vereist een mentale inspanning, reflectie en het leggen van verbanden met bestaande kennis, iets dat niet altijd zichtbaar is. Een voorbeeld hiervan is een docent die een interactieve quiz organiseert waarbij studenten actief roepen en enthousiast reageren. De docent concludeert dat leerlingen goed hebben geleerd, terwijl uit latere toetsen blijkt dat zij moeite hebben om dezelfde stof in andere situaties toe te passen. De zichtbare betrokkenheid was oppervlakkig en leidde niet tot diep begrip.
Fredricks, J. A., & McColskey, W. (2012). The measurement of student engagement: A comparative analysis of various methods and student self-report instruments. Handbook of Research on Student Engagement, 763–782.
Chi, M. T. H., & Wylie, R. (2014). The ICAP framework: Linking cognitive engagement to active learning outcomes. Educational Psychologist, 49(4), 219–243.
Reeve, J. (2012). A self-determination theory perspective on student engagement. In S. L. Christenson et al. (Eds.), Handbook of Research on Student Engagement (pp. 149–172). Springer.